Verslag van onze Visvakantie op Cavagnac in Frankrijk

Het is donderdagavond en we zijn klaar om te gaan naar waar we eigenlijk niet heen zouden gaan. Het word een fieldtest voor onze basic bollen en de birdfood. Eerst zouden we naar de Marne gaan, maar mijn vriendin vond dat uiteindelijk niet een veilig idee. We besloten om naar een betaalwater in Frankrijk te gaan: Cavagnac. Het is kwart over twaalf als we de auto starten en richting Frankrijk vertrekken.

Na een aantal tussenstops rijden we in de ochtend over landweggetjes heen waarvan je denkt dat het nooit meer goed komt. Hier kan toch nooit zo’n meer liggen. En opeens, recht voor ons, voor ons gevoel het onmogelijke, een grote plas water. Evengoed hebben we nog mooie plaatjes van de omgeving kunnen maken en zo arriveerden we rond half twaalf bij de lodge van Cavagnac. We werden vriendelijk verwelkomd door David, de beheerder en zijn broer Arnaud. Bij een kop koffie werden ons de regels uitgelegd en het viel me op dat David niet alleen veel respect heeft voor zijn klanten, maar nog meer voor zijn vissen. De lodge is opgeruimd en heel schoon, dat zijn toch punten waar je op let als je naar een betaalwater gaat. Ben benieuwd hoe de douches en de toiletten zijn.

David vroeg ons om al onze spullen in het bootje te laden en eventueel in zijn grotere boot. Zijn broer Arnaud zou dan onze spullen naar de stek brengen. Hoe bedoel je service! Aangekomen op de stek begon ik gelijk met het installeren van de spullen en het opzetten van de bivy liet ik aan mijn vriendin over. Dan komt dat zeker goed.

Daarna gelijk het water op, op zoek naar stekken om aan te kunnen voeren. Rond vijven lagen alle hengels te water en waren de stekken aangevoerd met hennep en bollen. We zaten net aan een bak koffie toen David kwam kijken of alles in orde was en of het allemaal wilde lukken. Hij vroeg waar ik mijn montages had liggen en lachte wijselijk toen ik het hem vertelde. “Ik spreek je morgen” zei hij en wenste ons succes. We gaan de eerste nacht in en mijn vriendin had lekkere goulash gemaakt, nou ja, gemaakt. Ze heeft een blik klant en klaar opgewarmd, erg lekker.



Het weer veranderde, de wind trok aan. Ook nog eens de goede richting op. Dat is goed, ik hou van onstuimig weer. Visweer zeg ik altijd. We gaan de zak in en nu is het wachten tot de eerste vis zich over de receiver meldt. Rond enen is het zo ver, de hengel in de kom loopt af. Dat had ik eigenlijk ook wel verwacht en het is dan ook een kik als het inderdaad gebeurt. Een mooie schub is het resultaat. Puntgaaf is deze vis. Ik kijk gelijk naar de bek en ook die is helemaal gaaf. Na wegen blijkt de vis 13 kg te wegen, dat is een lekkere start. Alles weer geprepareerd en daarna weer de zak in. Nu werden we gewekt door de hengel op het weid. Het was twee uur en de wind was weer wat gaan liggen. Gelukkig, want deze vis moest ik gaan halen met de boot, omdat hij de lelies ingezwommen was. Nu ook weer een prachtige schub van 13,5 kg. Echt top. Deze hengel breng ik morgen wel weer weg.

In de ochtend bleek de wind te zijn gedraaid. Die was wel weer aangetrokken tot hard,maar het was droog. Zo nu en dan een zonnetje.” Dat is erg fijn“ zei mijn vriendin nog.”Dat is helemaal niet fijn” dacht ik gelijk. En dat bleek wel, want de hele dag geen aanbeet. Dan ga je maar foto’s schieten en nagels bijten. Ook leuk, die foto’s, maar daar kom ik niet voor. Ook de nacht bracht geen vis op de kant. Die zondag in de ochtend kreeg ik dan toch nog een aanbeet. Het was meer een zeelt aanbeet. Van die lullige piepjes en niet je lijn van de molen kunnen trekken. Dat is echt ruk, want de wind was nu stormachtig. Nog steeds droog, maar evengoed niet zo leuk. Ik heb toen besloten om voor de zekerheid maar een zwemvest om te doen en ben het water op gegaan. Eigenlijk onverantwoord, maar moest toch die vis halen. En daarbij, Arie kan het ook met zijn platbodem. Dat bleek een aardige vergissing. Ik kwam niet eens in de buurt van de vis. De wind was te sterk en ik besloot uit veiligheidsoverwegingen mijn beugel open te gooien en de wind zijn werk te laten doen. Mijn vriendin had me al geobserveerd met een verrekijker en besloot hulp te gaan halen. Maar David had me op het water gezien en was mijn reddende engel. Hij kwam me halen met zijn motorboot en was not amused. Begrijpelijk. Samen hebben we een poging gedaan om de vis te halen, maar deze was in de tussentijd gelost. Verder die dag mocht ik geen stootje meer krijgen. Aangezien ik bijna geen nagels meer over had, besloot ik mijn hengels binnen te draaien en een stuk te gaan lopen in de richting waar de wind heen stond en kwam uit in de Channel. Dit stuk ligt langs de weg. In de tussentijd was het ook gaan regenen en niet te zuinig ook. Het kwam met bakken uit de hemel. Dit is het, hier moet ik zijn! Het is niet de mooiste plek maar daar kom ik niet voor. Mijn meisje zag het in de tussentijd niet meer zitten. Het hield niet op met regenen, keiharde wind. Voor haar was het immers ook vakantie. Ik was naar de lodge gelopen en had aan David gevraagd of het mogelijk was te verkassen. Na mijn argumenten, vond hij het geen probleem. Ook nu weer kwam er een lach van zijn gezicht.

“You know what you are doing “ zei hij lachend. Nu was het, wanneer gaan we over. Het regende dat het goot. We spraken af deze nacht nog te blijven zitten en op maandag ochtend te verkassen. David is echt iemand die met je meedenkt en regelmatig bij je komt kijken of alles in orde is en om te weten of zijn klanten tevreden zijn. In de tussentijd had ik wel gevoerd in de Channel. Ik had wat plekken gespot waarvan ik dacht dat het wel wat op zou kunnen leveren. Terug bij de bivy heb ik mijn vriendin nog wat moed in kunnen praten, maar dat verhuizen zag ze niet zo zitten. Dit was een heerlijke plek met veel gras en genoeg ruimte om uit de wind in de zon te zitten. Die nieuwe plek had meer iets weg van een veredelde modderpoel. Maarja, ze moet toch mee want zonder tent daar blijven is ook geen optie. Deze nacht bracht ook weer geen vis op. Nu wist ik het zeker, we moeten verkassen.

Karpervissen in Frankrijk

In de ochtend hadden we contact met David, als het weer rustiger zou worden, zouden we over gaan. Een goed anderhalf uur later was het droog en was Arnaud onderweg om de spullen te verkassen. We hadden alles ingeladen en Arnaud ging weer per boot met onze spullen naar de stek in de Channel. Wij gingen te voet richting de nieuwe stek. En toen gebeurde het. De hemel brak open en de regen kwam met bakken uit de hemel. Als een verzopen kat keek mijn vriendin naar het bootje dat met onze spullen midden op het water dreef. “Blijven lachen schatje”zei ik grappig bedoeld. Maar dat werkte niet echt. Nu zag ze het helemaal niet meer zitten. Ik denk dat ze niet meer mee gaat een volgende keer. Zelf vond ik het niet zo erg. Mijn gedachten zaten alleen maar bij die karpers.

Aangekomen op de stek waren David en Arnaud al bezig om onze bivy op te zetten en zo snel mogelijk onze spullen binnen te zetten. Ze schroefden de tent gewoon vast op de steiger,zodat de wind geen vat kon krijgen op de tent. (Bovendien was het daar zo nat,dat een haring het niet zou houden.) Dat was weer gewoon super. Dat zie je nergens. Het regende zo hard dat het water door de tent heen spoelde. Wat een ramp. Het bleek dat de flappen van de buitentent door de haast niet onder het tentzeil waren gestopt. Evengoed ging ik met de boot en dieptemeter naar de plekken waar ik had aangevoerd. Mijn keuze bleek goed zover ik het allemaal kon beoordelen. Rond de middag lagen de hengels allemaal op hun plek en had ik droge kleding aangetrokken. Tot op het onderbroekie was ik nat. Mijn vriendin ging de douche opzoeken en ook de hond lag te bibberen van de kou. Bij terugkomst zag ze het gelukkig weer wat positiever in allemaal en vertelde dat ook de douches en de toiletten super schoon waren. Weer top dus.

Ze had bij de lodge andere Nederlanders gesproken. Die vertelde dat David hun had geholpen met het zoeken naar plekken op het meer. David kent zijn water door en door. Voor hun een geluk want die plekken brachten voor hen ook vis op. Kwart voor drie melde de eerste karper zich. Een goudvisachtige spiegel kwam op de mat. Het was een apart uitziende vis met een gewicht van 10 kg. Na het wegbrengen van mijn montage was ik halverwege de terugweg toen mijn lijn begon te lopen. Dat is snel. Vanuit de boot werd er een schub geland van 12,5 kg. Mijn vriendin zat in de tent terwijl ik in een enorme hagelbui de vis mee nam naar de kant. Ook weer helemaal gaaf. Na deze 2 vissen was ik weer helemaal zeiknat geregend .Tegen de avond besloot ik de hengels er uit te halen en ook een douche te nemen, ik had het ijskoud. We namen nog een kop koffie in de lodge en David zei “You are nuts, Mister Die hard”. Dat kan wel wezen, maar ik kom er om vis te vangen. In de lodge rook het heerlijk, David is een uitstekende kok. We besloten ook te eten in de lodge en dat was geen verkeerde keuze. Arnaud bood aan om mijn kleding in de droger te doen. “Als het droog is kom ik het brengen” zei hij. Terug op de stek namen we nog een bak koffie en toen het al donker was bracht ik de hengels weer naar de aangevoerde plekken. Arnaud kwam inderdaad later nog mijn kleding terug brengen.

Het werd tijd om de zak weer in te gaan. Ik had voor mijn vriendin en de hond warm water in een fles gedaan, want alles was of nat of klam. Haar beddengoed had heerlijk in het water gelegen. In de nacht kreeg ik weer een aanbeet. Deze moest ik ook halen, want hij was de lelies ingezwommen. Na een kort gevecht lag er een schub van 10,5 kg in het net. Hij gaat lekker zo. Mijn beslissing om te verkassen was de juiste. Later in de nacht ving ik nog een schub van 12,2 kg. Ik was helemaal in mijn element. Deze nacht was het ook gestopt met regenen en de wind was minder geworden.

In de ochtend werden we gewekt door gefluit van vogels en rijdende auto´s. Ja, sommigen hebben een mooi geluid. De zon scheen en niet zo´n beetje ook. Van het ene uiterste in het andere. We zaten voor de tent en Jolanda, zo heet mijn vriendin, had, toen we bij de lodge waren, brood besteld. (Je kan overigens ook een compleet ontbijt bestellen. )Lekkere croissants en een warm stokbrood. Heerlijk, maar van korte duur. Daar ging de rechter hengel. Kwart over negen was het. Een logge aanbeet van een paar korte piepen. Bij aanslaan voelde ik totaal geen snelheid, maar pure kracht. Dit moet een massieve vis zijn. Dat bleek ook, want uiteindelijk won ik het gevecht en lag er een schitterende schubkarper van maarliefst 20 kg op de mat. David kwam net aangereden. “I have respect for you for what you are doing to catch fish. Those who work for it will be rewarded for it, like you”zei hij met een glimlach. Top. Samen met David ging ik op de foto. Ook nog apart want deze vis is voor mijn vismaat Arie, die diezelfde dag een operatie moest ondergaan. We zetten de vis met alle respect weer netjes terug. Hij had wel even nodig na een inspannend gevecht. Dat was me een ervaring zeg.

David ging naar de overloop om de roosters schoon te maken zodat er een goede doorstroming was. Het meer was een goede tien cm gestegen en het stond net onder de stijger. In de tussentijd was ik begonnen aan mijn tweede kop koffie en met het knopen van onderlijnen. Mijn vriendin lag ondertussen te genieten van de zon. “Nee,ik hoef me niet in te smeren”zei ik nog. Dat had ik dus beter wel kunnen doen… De tijd verstreek en het werd langzaam kwart voor twee toen de volgende vis zich meldde. Een hele lichte schub met een gewicht van 15 kg kwam op de mat. Na een aantal foto´s ging de vis zijn vrijheid weer tegemoet. Na uitvaren van de lijn moest ik heel nodig naar het toilet. Arnaud kwam net aangefietst en hij bleef samen met mijn vriendin bij de hengels. Toen ik terug kwam lopen, stond ze daar met een kromme hengel. “Hier” zei ze.” Nee, jij vangt hem en ik help je. “Daar stond ze dan alsof ze elk moment het water ingetrokken kon worden. Na wat aanwijzingen kan ik niet anders zeggen dan dat ze het heel goed heeft gedaan. Ze had een spiegel met een gewicht van 15,1 kg weten te landen. Knap hoor, voor de eerste keer. Die middag bleef het erg rustig en David kwam nog een bakkie koffie doen. We hadden het gehad over het behoud van de vissen, het meer en het werk wat hij er aan heeft. Ik kan niet anders zeggen dat ik veel respect voor hem heb opgebouwd voor de manier waarop hij het water beheert.

Rond tien over acht kwam er een flinke run op de linker hengel. Weer schoot deze de lelies in dus weer de boot in om hem te halen. Met een goeie tien minuten lag er weer een goudgele schub op de mat van maar liefst 12 kg. Het gaat lekker zo. We zitten heerlijk voor de bivy met een blikje bier en een glaasje wijn, te genieten van de zakkende zon achter de woning die langs de weg staat. Geeft niks. Ik ben blij met deze plek. De tijd kruipt naar half elf en de volgende vis haakt zich aan de montage van de middelste hengel. Deze kon lekker vanaf de stijger gedrild worden en liet zich eigenlijk makkelijk scheppen. Weer een schub van 15 kg. Ik begin het wel raar te vinden dat ik zoveel schubkarpers van. Maar goed, ik ben blij met elke vis die op de kant komt.

‘s Nachts werden we gewekt door korte piepen. Dat kan twee dingen betekenen: of een zeelt waar ze er hier ook een heleboel van hebben of een dikke vis. In mijn geval was het dat laatste gelukkig. Weer hele logge bewegingen en ik voelde dat mijn lijn ergens langs op ging. Gauw weer die boot in, mijn vriendin geeft mij een zet de goede richting op en aangekomen bij de vis, was hij al weer los uit de lelies en begon met het voortslepen van de boot. Niet normaal wat een kracht. Evengoed verloor de vis en kon ik hem veilig langs de boot naar de mat brengen. Weer een schub. Maar dan een grotere met een gewicht van maar liefst 19 kg. Jahoe……Ik voelde me echt weer een klein kind . Maar het feest was nog niet voorbij, want in de afterparty rond zessen kreeg ik nog een aanbeet op de rechter hengel. Nu ging het om een wederom een schubkarper van maar liefst 19,5 kg. Het hield niet op, ik was helemaal kapot. Zo weinig geslapen. Maar goed, ik ging nu niet meer naar bed. Dan maar een kop koffie en een lekker gebakken ei. Die heb ik weer nodig voor als ik thuiskom.

Rond achten kwamen die andere Nederlanders aangelopen. Ze hadden van David gehoord dat het lekker liep bij ons en kwamen dus een kijkje nemen. We hadden een leuk gesprek en vervolgens krijg ik weer een fluiter. Prachtig. Nu wist ik eindelijk weer een spiegel te landen van 18,5 kg. Ze zat helemaal vol met eitjes. Denk dat dat mijn geluk was wat het gewicht betreft. Ze vroegen mij waarom ik verkast was, maar daar kon ik heel kort over zijn. Zo hadden zij het nog niet bekeken. Zij hadden nu ook een 3 tal vissen weten te strikken. Vervolgens bleef het de hele dag stil. Het was zo heet, de temperatuur was zo rond de 35 graden in de zon en het was echt pannenkoeken water. Dat is niet best over het algemeen.

Uiteindelijk rond een uur of half 4 kreeg ik weer van die losse piepen. Weer een dikke? Ik had de mazzel dat deze vis mijn kant op kwam zwemmen, dus moest snel draaien. Voor de steiger begon de vis aardig verzet te bieden. Het duurde een 20 minuten voor we een glimp van de vis konden opvangen. Weer een bak van een schub kwam op de mat, helaas had deze vis een beschadigde staart. Het kan niet altijd feest zijn. De vis had een gewicht van 20,2 kg. Wat een geweld weer. Ik begon maar weer met nieuwe onderlijnen knopen, want het gaat wel heel hard zo. Ik slijp mijn haken ook zelf, maar na één of twee keer houdt dat ook op. Tegen etenstijd lagen alle hengels weer op hun plek en hadden we lekkere vleesschotel uit blik als hoofdgerecht staan. Ja, die Duitsers weten wel wat lekker is. We praten over van alles en nog wat en rond kwart over negen wanneer we nog een peukie willen doen, krijg ik weer een volle fluiter. Op de terugweg naar onze stek riep ik vanuit de boot:”Eén keer raden wat het is”. “Een spiegel!”. Nee, fout, weer een schub”. Met zijn gewicht van 11,5 kg gingen we samen op de foto, nog een kus op de kop en dan weer terug het water in. In het donker was het wel lastig om de lijn uit te varen, want er hing dikke mist. Eenmaal terug gingen we lekker zakken en wachtten op wat er gebeurt. Rond de klok van enen kreeg ik een langzame wegloper. Op mijn sokken stond ik in de dichte mis met een kromme hengel, mijn vriendin brengt wederom mijn schoenen achter mij aan. Het was een beste dril. De vis gooide zijn gewicht in de strijd en bleef zijwaarts zwemmen zodat er veel druk van het water tussen haar en mij kwam te liggen. Die kent de klappen van de zweep. Het duurde ongeveer een twintig minuten voor ze aan de kant kwam en zich liet scheppen. Weer een prachtige spiegel van 19 kg. WOW. Ik deed weer een poging om mijn lijn uit te varen met de mist en wist gelukkig de plek te vinden om de hengel uit te kunnen leggen. Nu gewoon richting het lampje terugvaren, dan komt het goed. Rond vijven werden we wederom gewekt door een loper op de linker hengel. Het was weer een volle schub van 12 kg. De hengel liet ik voor wat het was want met deze dichte mist was het bijna niet te doen om uit te varen. Rond zeven uur in de ochtend kreeg ik een snoeiharde fluiter op de rechter hengel. Dit terwijl ik mijn slip altijd redelijk dicht heb staan om dit soort dingen te voorkomen. Bij aanslaan vloog de vis van links naar rechts. Dit was geen gewone karper, heel veel kracht maar ook snel. Opeens zien we een zilveren schim. “Graskarper!” dacht ik gelijk en jawel, een beste ook. Tot twee keer toe sprong hij uit het net. Uiteindelijk lag ie op de mat met zijn 14,5 kg. Dat is nog eens wakker worden. Na het terug zetten laat ik de hengel even voor wat het is en gaan we aan het ontbijt met uiteraard een kop koffie. Het lijkt er op of mij dat elke keer niet gegund wordt, want ook nu weer krijg ik tijdens het eten een aanbeet. Niet dat ik het erg vind hoor, is ook goed voor de lijn. Wederom komt er een schub op de mat te liggen met een gewicht van 14,5 kg. Wat een sessie zeg.

In de loop van de ochtend komt David van Cavagnac weer polshoogte nemen. “And, what did you catch tonight”? Hij vertelde dat de Engelsen op de stek bij de lodge er flink de balen in hadden dat het zo goed liep bij ons. Hoe kan dat, hadden ze aan David gevraagd. Hij had hun verteld dat die jongen hard werkt voor zijn vis en dat zij alleen uitvaarden, maar niet de moeite namen om te zoeken e.d. Dat was toch wel een dikke veer die hij me gaf. Hij vroeg of ik even tijd had, want hij wilde mij wat laten zien. Tuurlijk ga ik mee. De hengels draaide ik binnen en we gingen op pad.

We kwamen bij een stuk water aan waar de karpers op het ondiepe lagen.” Kijk”, zei hij,” daar zwemt Single Scale. Dat is een Spiegelkarper van 36,6 kg”. Wat een vis, niet normaal zo groot! De vissen waren inderdaad aan het paaien en je kon ze dus gewoon aanraken. Ook die grote. David vertelde dat Single Scale een man is en dat het heel uniek is dat een man zo ontzettend groot wordt. Hmmmm, das een rare zin. Als je een vis boven de 20 kg vangt, wil hij dat je hem belt. Want hij wil dat er goed met de vis omgegaan wordt en dat kan hij niet kan zien van een afstand. Dat is voor hem de voornaamste reden om erbij te zijn: Het welzijn van de vis. Al is het midden in de nacht. Terug in de Channel vaar ik mijn lijnen weer opnieuw uit. Hennep erbij en weer de basic bollen en hopen dat er nog één honger heeft. Rond de middag was het zo warm,dat we effe lekker genieten van het weer. Op de stoeltjes met een lekker biertje en een plank met kaasjes erbij. Douce France! Ook nu weer was het kort want nog geen kwartier na het neerleggen en een poging tot genieten van het weer kreeg ik een run op de middelste hengel. Deze wist niet van ophouden met zwemmen en moest hem dus gaan halen. De vis zwom helemaal tot achter het boothuisje. Daar aangekomen klapte de raampjes open van het huis dat aan het water staat. HET huis van de eigenaar. Er kwam een hoop geluid uit de man, maar ik had geen idee wat ie te zeggen had. Wel had ik een idee, de toon en de manier gaf goed aan wat hij bedoelde. Heb maar duizend keer sorry geroepen en het laatste woord was,toen ie de ramen dicht trok, iets van merde. Daarvan weet ik wel wat het betekent. Kon er niet echt veel aan doen, maar goed. Het was een zowaar een prachtige spiegel van 20,4 kg en ook deze vis had weer een puntgave bek. Daar geniet ik gewoon van, een vis zonder papegaaienbek. We zakte de vis voor de foto en ik draaide mijn hengels weer binnen. Daarna ben ik naar de Lodge gelopen om aan David te vragen of hij foto’s met zijn camera wilde maken. Uiteraard deed hij dat. We liepen terug en bij de vlonder maakten we ons klaar voor de foto-shoot. Eerst op de kant en daarna in het water. Toen ik in het water stond deed David heel erg grappig met alle gevolgen van dien. Hij gooide een emmer water over me heen. Erg leuk. Daarna vertelde hij dat een aantal vissers bij hem hun pb hadden verbroken en hen, na de gebruikelijke emmer water, ook nog eens in het water had geduwd. Dat in die week wel tien man achter hem aanzaten, en dat hij ze te snel af was. Maar dan moet je niet op je knieën dicht langs de rand van een vlonder gaan zitten en een bijdehante vriendin van een visser in de buurt hebben. Een grote plons was het gevolg en daar lag David in het water. Grote pret was het. We hebben nog een prachtige foto van hem die wordt ingelijst en die kant op gestuurd. Na de foto-shoot wordt deze prachtige spiegel weer losgelaten. Rustig zwemt ze weg. We drinken wat en steken er nog eentje op. Vervolgens blijft het weer stil. Het is weer ontzettend warm en weer windstil. Dan maar voorbereiden voor de avond. Lekker hennep koken en onderlijnen knopen: Een snowman met een fluorpop-up. Ik was er weer helemaal klaar voor. In de tussentijd was Arnaud ook nog even langsgekomen en vertelde hem over een rat die ik elke avond zag. Hij zou in de avond terug komen en ik zou hem een knoop leren en hij mij ook. Zo om half acht kwam Arnaud terug. We dronken een kop koffie en praten over van alles en nog wat. Opeens weer een fluiter. Deze zat weer in de lelies. Arnaud ging met me mee de boot in om de vis te halen. Het leek wel een spinnenweb. Hij was echt van hot naar haar gezwommen, maar door de stuurkunsten van Arnaud zaten we zo boven de vis. Na enkele minuten schepte Arnaud weer een volle schub van 16,5 kg. Lekker weer, hoor. We gingen verder met het elkaar een knoop leren, dat was erg lachen. Tegen half elf vaarde ik nog een keer uit en Arnaud vertrok richting zijn caravan. Ook wij besloten om de zak in te gaan en probeerden wat nachtrust te krijgen. Het was immers een drukke week. In de nacht was het weer raak. Rond de klok van twee uur klonk er een aantal piepen achter elkaar met als gevolg een rustige wegloper. Deze was ook goed te drillen vanaf de stijger. Het was een donker gekleurde spiegel met een kort staartje, maar wel één met een gewicht van 14,8 kg. Top weer. Verder bleef het die nacht rustig. Ik denk dat we net op tijd zijn geweest voor de paai. Het is ochtend en we hadden de wekker gezet, het was tijd om op te ruimen. We deden een ontbijt met gebakken eieren en weer zo’n heerlijke kop oploskoffie. Het is die sfeer hé, niet de smaak. En toen gebeurde het, de laatste run. Altijd leuk als je nog bezig bent met pakken en dan nog een fluiter krijgt. Ook deze voelde weer zwaar aan. Logge bewegingen verplaatste zich door het water. De kracht. Je voelt het gewoon. Het zal toch niet…..Het duurde een kwartier voor de vis zich liet zien. Een spiegel, en wat voor één. Ik werd er zenuwachtig van. Wat een oppervlakte had die zijkant. Wat zou die wegen? Het duurde even voor de vis in het net lag. Ik stond te trillen als een rietje. Een diepe zucht. We leggen hem op de weegzak en ritsen hem dicht. Nu komt het moment. Yes….de naald bleef precies op 21 kg staan. Als ik een salto kon springen had ik het gedaan, dus deed ik maar een dubbele flikflak met halve schroef. Wat een kneiter van een vis zeg. David kwam net langsgereden. “Wow, super my friend”. We hebben flink wat foto’s geschoten. En dat allemaal op het laatste moment. De vis werd met alle voorzichtigheid terug gezet. David had nog wat dingen te doen en wij gingen verder met pakken. Toen we klaar waren met pakken, reden we met de auto terug naar de lodge. Even lekker douchen en napraten met de mannen met een kop koffie. De andere Nederlanders gingen ook richting huis en wisten toch nog een viertal vissen te strikken. We spraken af om contact te houden. Altijd leuk. Ook met David en Arnaud spraken we af om het één en ander uit te wisselen. We bedankten hen voor alle goede zorgen en de prachtige ervaring die we opgedaan hebben op Cavagnac. Ik kan niet anders zeggen dan dat het water super is. Je moet er wel wat voor willen doen, maar als je die inzet hebt kun je hele mooie exemplaren strikken. Het beheer is uitmuntend en ik kan alleen maar hopen dat andere betaalwateren een voorbeeld kunnen nemen aan David en zijn broer wat betreft de zorgen voor zijn klanten, maar nog belangrijker de zorgen voor zijn vissen. In één woord geweldig. David en Arnaud, ontzettend bedankt voor alles en we komen zeker terug.

Rolff van Ewijk

Flevobaits



Visvakantie in Spanje